Αυτό είστε.
GUESS WHO
GUESS WHO
Εμπρός, Χριστέ, μη σκύβεις το κεφάλι ο μόνος δρόμος είναι Ανάσταση και πάλι.
Λε-λε-λευτεριά σε Ιησού και Βαραββά.
Εμπρός, πιστέ, μη σκύβεις το κεφάλι ο μόνος δρόμος είναι κερί και μανουάλι.
… Τρέμε, Ευρώπη …
Έρχονται οι Έλληνες, καί είναι οργισμένοι … λένε, λένε, λένε, βρίζουν, φωνάζουν, καπνίζουν, αφαρπάζονται, φαφλατίζουν … πώς νά τό πώ, «Κανέλληνες» σχεδόν !
Τό θέατρο είναι μέσα μας, αλλά τό δράμα, αρχαίο καί νεώτερο, οφείλει τήν μακροζωΐα τών αρχετύπων του εν πολλοίς στήν υστερία τους.
Άν πιστέψουμε κάμποσους από τούς καμπόσους πολιτικούς μας, ασφαλώς ο Έλληνας, τού οποίου ο τράχηλος ζυγόν δέν υποφέρει, ασφαλώς θά ξεσηκωθή οσονούπω…
Καί τότε, τρέμε Ευρώπη! Θά ξεκινήση τό ντόμινο τών επαναστατημένων λαών, η Europa insurrecta (γιά νά θυμηθούμε καί τόν Νερούντα, έστω κι άν εκείνος τά έλεγε γιά τήν Αμερική). Η σθεναρή αντίσταση τών Ελλήνων, θά αφυπνίση από τόν εργασιακό καί κοινωνικό μεσαίωνα τούς άλλους Ευρωπαίους, πού θά ενώσουν τή φωνή καί τήν πυγμή τους μέ αυτή τών πρωτοπόρων γραικών καί θά δώσουν κλώτσο στήν ανέμη τής Ιστορίας.
Καί μετά, ξυπνήσαμε ! «Τρέμε, Ευρώπη», όπως έγραψε στίς αρχές τού 20ού αιώνος ο Μπάμπης Άννινος, μέ αφορμή τήν κήρυξη τού πολέμου τού Μαυροβουνίου κατά τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας (σπίθα τής Βαλκανικής πολεμικής συρράξεως).
Καί καλά, ο βασιλεύς Νικήτας (ή μήπως ήταν ο Μίλος;) τών Μαυροβουνίων, είχε υψηλούς προστάτες καί βεβαίους συμμάχους.
Οι Έλληνες πολιτικοί τών πανευρωπαϊκών αγώνων καί τής αλληλεγγύης, πού τάχα νά βλέπουν τή βοήθεια; Περιμένουμε πραγματικά νά μάς υποστηρίξη κάποιος στίς δίκην παρωδίας υστερικές μας υλακές; Μά ποιός αλήθεια; Κοιταχτήκαμε ποτέ στόν καθρέφτη, βάλαμε ποτέ τό θυμικό μας σέ ένα διάλογο μέ τήν όλη (λίγη) λογική διαθέτουμε;
Ο ήρωας Έλληνας, ο δήθεν μάρτυρας τού ευρωπαϊκού νεοταξικού πειράματος, δέν είναι πού οδηγεί στήν άδεια λεωφόρο μέ 200, όσο κι άν ανέβη η τιμή τών καυσίμων;
Μήπως δέν είναι αυτός ο νωθρός καί πλαδαρός Γαργαντούας, πού κατακλύζει τά ταβερνεία, όπως έκανε καί στό παρελθόν, καί, «πολλά φαγών, καί πολλά πιών», τραβάει ακόμα (δίπλα στό ίδιο του τό παιδί!) καί τήν τσιγαριά του, παρά κάθε νόμο καί κάθε σύνεση;
Ή μήπως δέν είναι τό βδέλυγμα αυτό, πού, δουλεύοντας ως επί τό πολύ μισή ώρα τήν ημέρα, επικαλείται «κόπους» καί «θυσίες» καί «κεκτημένα, ασύστολα, χωρίς καμιά ηθική;
Περιμένει, τό ανδρείκελο, τήν επιστροφή στήν «ηρωϊκή δραχμούλα», μέσω τής υποτιμήσεως τής οποίας, λέει, «θά φάμε μέ χρυσά κουτάλια, αφού η ανταγωνιστικότης μας θά βελτιωθή». Μπά; Γιατί, επειδή θά προσφέρης κάπως φτηνότερα τίς υπερτιμημένες υπηρεσίες σου, νομίζεις ότι θά σέ προτιμήσουν; Άμ δέ ! Τό σκόντο δέν φτάνει, χρειάζεται καί δουλειά, καί λογική, καί υπευθυνότητα, κι αυτά πού νά τά βρής, ποντοπόρε τών Μώλλ μέ παντιέρα τή φιγούρα!
Άσε κι όλας, πού μέ τήν δραχμή θά αυξηθούν οι τιμές τών αυτοκινήτων, καί, φεύ, ακόμη καί τού άϊ φόουν !
Γι? αυτό, αγαπητέ Έλληνα, τουμπεκί καί μόκο - όπως δηλαδή, εδώ πού τά λέμε, γίνεται μέχρι τώρα! Άν αισθάνεσαι ενοχικά, καλά κάνεις, διότι ενέχεσαι καί σύ - μέ τήν τεμπελιά, τήν αδιαφορία, τήν προσήλωση στό μικροσυμφέρον, τόν εγωϊσμό, τήν πνευματική νωθρότητα, τήν εξάρτησή σου από φρατρίες καί παρεούλες. Μη φοβάσαι, θά φροντίση τό διευθυντήριο γιά σένα, αλλά κι εσύ εξ άλλου, τήν ξέρεις τή δουλειά: λίγη κλαψούρα, «πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θα ?ναι», καί, επί τής ουσίας, ξανά - μανά κοροϊδία - τή δουλειά αυτή, τήν ξέρεις καλά, αιώνες τώρα πού σού φταίνει «όλοι οι άλλοι».
Κι άλλωστε, θά βρεθούν πάντα οι πρόθυμοι νά σέ κολακεύσουν, νά σέ πούν «λαό» εν ώ είσαι αγέλη, νά σέ πούν «αναξιοπαθούντα» εν ώ δέν έχεις πάθει ακόμη τίποτε κι ενώ, στούς καιρούς τών παχειών αγελάδων, έκανες ότι δέν τήν έβλεπες τή δουλειά. Τά ?θελες όλα, καί θεωρούσες ότι τά δικαιούσαι, ξέχασες όμως τό «ο παραγγέλλων, καί πληρώνων».
Ρηλάξαρε τώρα, μήν ακούς τούς τελάληδες τού παραλογισμού. Δούλεψε πρώτα καί ξεπλήρωσε τό τζερεμέ, καί άσε τήν Επανάσταση νά περιμένη!