...μου είπαν ότι γεννήθηκα στην πιο όμορφη χώρα τού κόσμου-ζω όμως σίγουρα στην πιο άχαρη γειτονιά του.
...μου είπαν ότι είμαι κληρονόμος της ενδοξότερης ιστορίας του κόσμου -όμως,κανείς ποτέ δέν μού τήν αφηγήθηκε χωρίς υπεκφυγές.
- κι ακούγοντάς την, πείσθηκα ότι οι θεοί, ΆΝ υπάρχουν, ενδιαιτώνται σέ τηλεοπτικά κανάλια.
… Μού θύμισαν τή φιλοσοφία τής χώρας, πού ανέδειξε τό «Άτομο»
- μά βιώνω μόνο τή φιλοσοφία τού «Εγώ».
… Μού μίλησαν γιά «τό Άστυ»
- αλλά ζώ μόνο τό «αστείος».
… Μέ αποκάλεσαν «Πολίτη»,
- αλλ? αισθάνομαι μόνον υπήκοος.
… Μέ λένε «Λαό»
- καί εννοούν «λαουτζίκο».
… Μιλάνε εκκωφαντικά γιά τό «δαιμόνιο» τής φυλής
- αλλά ποτέ γιά τούς δαίμονές της.
… Μιλάνε κάθε τόσο γιά «δρόμο τής Αρετής» καί «δρόμο τής Κακίας», εν ώ έχουν ντύσει τήν Κακία μέ τά ρούχα τής Αρετής, καί τήν Αρετή τήν άφησαν ρακένδυτη
- καί βέβαια, τί μέ νοιάζει; δέν είμαι Ηρακλής.
Καί πάλι, δέν μέ πειράζει νά τούς πιστέψω. Δέν διαφωνώ ότι γιά όλα
φταίνε «οι άλλοι»: Άς είναι, γιά τά δεινά μας φταίνει οι Φράγκοι καί
Αμερικάνοι, πίσω από τούς οποίους βρίσκονται οι Μασόνοι, πίσω από τούς οποίους κρύβονται οι Σιωνιστές, πίσω από τούς οποίους κρύβονται οι εξωγήϊνοι. Τότε όμως, γιατί μού τούς θέτουν όλους αυτούς ως πρότυπο;
Περιμένουν τί; Νά τούς φθάσω, νά τούς μιμηθώ; Μού ζητούν ακριβώς τί; Νά τούς ξεπεράσω; Νά τούς ξεράσω; Ποτέ δέν κατάλαβα.
Καί πάλι όμως, δέν είδα νά μού φταίνε σέ τίποτε οι επίβουλοι «άλλοι». Δέν τούς ξέρω, δέν τούς βλέπω, καί, σέ μιά ανθρώπινη ζωή, θεοί, είδωλα καί δαίμονες έχουν ημερομηνία λήξεως. Οι άνθρωποι όμως, οι διπλανοί μας άνθρωποι, οι δικοί μας, είναι εδώ - κάθε μέρα ξεφυτρώνουν κι άλλοι, όλο καί πιό κλεισμένοι στό δικό τους «εγώ». Δέν μιλάνε παρά μόνο γιά νά ψέξουν ή νά βρίσουν, ή ίσως γιά νά σιγουρευτούν ότι ακόμη αναπνέουν, δέν κοιτάνε παρά κυρίως γιά νά απομακρύνουν τόν άλλο, ή από εκείνη τή χαζεμένη, νωθρή καί αδιάφορη περιέργεια, δέν σέβονται παρά μόνο τό δικό τους «θέλω», πάσχουν συναισθηματικά από νοσογόνο ανοσία καί ανίατη ανία.
Κι ούτε άλλωστε καταλαβαίνουν καί πολλά από όσα, υποτίθεται, αντιπροσωπεύουν! Τίς δόξες τους καί τά παινέματά τους, τά έγραψαν άλλοι - καί τά πρωτότυπα είναι σχεδόν όλα ξενόγλωσσα. Διότι οι ίδιοι κάτω από τόν ωραιότερο ήλιο τού κόσμου, δέν θέλησαν νά δούν ποτέ τίποτα καθαρά, καί διότι τόν πιό ανέφελο ουρανό δέν τόν θέλησαν παρά μόνο γιά αφίσες. Λίγο - λίγο, ψηφίδα - ψηφίδα, αποδομούμε ό,τι θά έπρεπε νά μάς εμπνέη, καί δέν μάς εμπνέει πιά παρά μόνο τό «δός ημίν σήμερον».
Γεννήθηκα στή χώρα τής φιλοκαλίας, τής φιλοσοφίας, τής φιλαλληλίας καί τής μή - προοπτικής, καί πιά δέν έχω ήχο, ή ο ήχος μου είναι στό κενό, ή δέν βγάζει νόημα, αλλά καί νά έβγαζε ακόμη, δέν θά είχε σημασία - όπως καί οι άλλοι γύρω μου, γεννήθηκα καταδικασμένος νά λαθροβιώνω.
φταίνε «οι άλλοι»: Άς είναι, γιά τά δεινά μας φταίνει οι Φράγκοι καί
Αμερικάνοι, πίσω από τούς οποίους βρίσκονται οι Μασόνοι, πίσω από τούς οποίους κρύβονται οι Σιωνιστές, πίσω από τούς οποίους κρύβονται οι εξωγήϊνοι. Τότε όμως, γιατί μού τούς θέτουν όλους αυτούς ως πρότυπο;
Περιμένουν τί; Νά τούς φθάσω, νά τούς μιμηθώ; Μού ζητούν ακριβώς τί; Νά τούς ξεπεράσω; Νά τούς ξεράσω; Ποτέ δέν κατάλαβα.
Καί πάλι όμως, δέν είδα νά μού φταίνε σέ τίποτε οι επίβουλοι «άλλοι». Δέν τούς ξέρω, δέν τούς βλέπω, καί, σέ μιά ανθρώπινη ζωή, θεοί, είδωλα καί δαίμονες έχουν ημερομηνία λήξεως. Οι άνθρωποι όμως, οι διπλανοί μας άνθρωποι, οι δικοί μας, είναι εδώ - κάθε μέρα ξεφυτρώνουν κι άλλοι, όλο καί πιό κλεισμένοι στό δικό τους «εγώ». Δέν μιλάνε παρά μόνο γιά νά ψέξουν ή νά βρίσουν, ή ίσως γιά νά σιγουρευτούν ότι ακόμη αναπνέουν, δέν κοιτάνε παρά κυρίως γιά νά απομακρύνουν τόν άλλο, ή από εκείνη τή χαζεμένη, νωθρή καί αδιάφορη περιέργεια, δέν σέβονται παρά μόνο τό δικό τους «θέλω», πάσχουν συναισθηματικά από νοσογόνο ανοσία καί ανίατη ανία.
Κι ούτε άλλωστε καταλαβαίνουν καί πολλά από όσα, υποτίθεται, αντιπροσωπεύουν! Τίς δόξες τους καί τά παινέματά τους, τά έγραψαν άλλοι - καί τά πρωτότυπα είναι σχεδόν όλα ξενόγλωσσα. Διότι οι ίδιοι κάτω από τόν ωραιότερο ήλιο τού κόσμου, δέν θέλησαν νά δούν ποτέ τίποτα καθαρά, καί διότι τόν πιό ανέφελο ουρανό δέν τόν θέλησαν παρά μόνο γιά αφίσες. Λίγο - λίγο, ψηφίδα - ψηφίδα, αποδομούμε ό,τι θά έπρεπε νά μάς εμπνέη, καί δέν μάς εμπνέει πιά παρά μόνο τό «δός ημίν σήμερον».
Γεννήθηκα στή χώρα τής φιλοκαλίας, τής φιλοσοφίας, τής φιλαλληλίας καί τής μή - προοπτικής, καί πιά δέν έχω ήχο, ή ο ήχος μου είναι στό κενό, ή δέν βγάζει νόημα, αλλά καί νά έβγαζε ακόμη, δέν θά είχε σημασία - όπως καί οι άλλοι γύρω μου, γεννήθηκα καταδικασμένος νά λαθροβιώνω.
_________________
Το παραπάνω κείμενο είναι απο το περιοδικό City:Urban Living και συγκεκριμένα από την στήλη "Τα Ασμοδαίοντα" το οποίο εκτός από την έντυπη έκδοση του μπορείτε να το διαβάσετε και στο ιντερνετ.
Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου